24 Nisan 2008 Perşembe

Hayatı Bir Tiyatro Sahnesine Benzetmek

Gerçekten olacak iş değil.

Neymiş hayat bir tiyatro sahnesiymiş, biz hepimiz oyuncularmışız, hepimizin farklı rolleri varmış.. Yok ya? Cidden mi?

Yani bazen şu mahçur edebiyata sevdiğim ettiğim yazarların da bulaştığını görüyorum ki o beni çok üzüyor. Yani en azından ben, kendi adıma konuşayım, burada oyun filan oynamıyorum, tiyatro yapmıyorum. Ben.

Hepimizin yüzüne takıp öyle insanların arasına karıştığı çeşit çeşit maskeler..

Yok öyle bi maske de takmıyorum ben. Manyak mıyım maske takıp insan arasına çıkayım, götüyle gülerler adama.

He ben insanların sahteliğini, hesapçılığını eleştiricem diyosan zaten o minvaldeki edebiyatın en iyi örnekleri verildi, boşuna uğraşma derim. Ben yine de yapıcam, maskeleri düşürücem diyosan da, bi zahmet hayatı benzeticek yeni bir şeyler bul. Ne bileyim ben?

Hayat fena halde su samurlarına benzer.. Evet kesinlikle çok benzer. Bunu şiddetle savunuyorum ben.

(Şimdi baktım şekil itibarıyla çok Rauf Tamer olmuş yukarısı. O pek hoşuma gitmedi.)

2 yorum:

Okyanu∫takί rüzgar ~ dedi ki...

=)

Şimdi bu yazıyı okuyunca aklıma charle c finn den Söylediklerimi işitin lütfen şiiri geldi aklıma :D

Fatih dedi ki...

şiiri buldum okudum az önce. yıllardır şiir okumamışım, kollarımda kızarıklıklar belirdi hemen. iyi gelmedi bana.

yani bu maske takma olayı çok acayip. neymiş herkes maske takıyormuş, bunu şiirle / romanla dışavuran adam / kadın da farkında ve bundan acı çekiyor. ana tema hep bu.

madem sen biliyosun maske taktığını, ve bu kötü bi şey, e takma o zaman? kaçınılmaz diyosan eğer, o zaman ben farkındayım acı çekiyorum edebiyatı yapma, eğer kurtuluş yoksa neden kasıyosun, tak maskeni takıl mis gibi.

şimdilik söyleyeceklerim bunlar.